Tadeusz Gostyński

Rozprawę doktorską obronił na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego w Warszawie, w czerwcu 1937 r.

W latach 1937–1945 był lektorem języka polskiego na uniwersytecie w Bukareszcie, pracował w Katedrze Filologii Słowiańskiej. Był również sekretarzem generalnym Instytutu Kultury Polskiej w Bukareszcie (Institutul de Cultura Polona in Romania), który otwarto w 1937 r. Po II wojnie światowej był związany z Instytutem Romanistyki UW, habilitował się w roku 1947. Autor drugiego po książce Stefana Glixellego (1938) podręcznika do nauki języka polskiego dla Rumunów (1839). Tłumacz dzieł polskich na język rumuński, autor wielu publikacji naukowych (drukował m.in. w „Poradniku Językowym”).

• Dariusz Krawczyk, Maciej Smuk, Małgorzata Sokołowicz, Filologia obca w stulecie swego istnienia, Warszawa 2019, s. 134.
• Jerzy Majchrowski, O lektoratach języka polskiego na konferencji polonistów zagranicznych w Warszawie w dniach 5-6 września 1938 roku, [w:] „Rocznik Towarzystwa Literackiego imienia Adama Mickiewicza” 32, 1997, s. 159.
• Instytut Romanistyki Uniwersytetu Warszawskiego.