Samuel Bogumił Linde

Mieszczańskie, ojciec przybył ze Szwecji, matka była torunianką, córką imigranta z Niemiec. Nobilitowany w 1826 r.

Po ukończeniu Szkoły Nowomiejskiej, kształcił się w Toruńskim Gimnazjum Akademickim (1783-1789), studiował w Lipsku teologię i języki klasyczne (1789–1792).

W 1792 roku został lektorem języka polskiego na uniwersytecie w Lipsku, angażował się w prace zlecane przez Polaków. Wtedy też pojawiła się – jak wspominał po latach – myśl ułożenia słownika polskiego. W latach 1794–1803 pracował dla J. M. Ossolińskiego w Wiedniu: gromadził i porządkował jego księgozbiór. W roku 1800 został członkiem czynnym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. W październiku 1803 r. został powołany na stanowisko rektora Liceum Warszawskiego, w grudniu tegoż roku przeniósł się do Warszawy. Działał we władzach oświatowych Księstwa Warszawskiego, później Królestwa Polskiego, był wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskiem, dyrektorem Biblioteki Publicznej. Tłumaczył na język niemiecki i z rosyjskiego, głównym jego dziełem był Słownik języka polskiego, będący wybitnym osiągnięciem polskiego Oświecenia.

• Marian Ptaszyk, Kalendarz życia i twórczości Samuela Bogumiła Lindego, Wrocław 1992.