Franciszek Meniński

W swoich wczesnych publikacjach podpisywał się: Franciscus Mesgnien Lotharingus.

Odbył studia filozoficzne w Rzymie, gdzie zetknął się z jezuitą Giovannim Battistą Giattinim, który zajmował się studiami nad językami orientalnymi. Znajomość języka osmańskotureckiego doskonalił podczas pobytu w Stambule (1653–1655).

Po studiach w 1647 r. przybył do Polski, gdzie został nauczycielem Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Z myślą o nim wydał w 1649 r. dwie gramatyki – francuską i włoską. W tym samym roku ukazała się też gramatyka języka polskiego napisana dla cudzoziemców. Ukoronowaniem jego studiów lingwistycznych był wydany w 1680 r. w Wiedniu słownik Thesaurus linguarum orientalium, Turcicae, Arabicae, Persicae. Meniński w 1656 r. objął funkcję tłumacza królewskiego w Warszawie, w kolejnych latach (1657, 1659) dwukrotnie podróżował do Stambułu z misją dyplomatyczną. W 1660 r. opracował projekt szkoły tłumaczy i dyplomatów przeznaczonych do służby w krajach Wschodu, jednak nie doczekał się on realizacji. Wkrótce potem, w roku 1661 lub 1662 przeniósł się do Wiednia na dwór Habsburgów, gdzie pełnił funkcję tłumacza języków orientalnych.

• Franciszek Meniński, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria A, 2014.