Onufry Kopczyński

Szlacheckie. Na chrzcie otrzymał imię Andrzej. Onufry to jego imię zakonne.

Kształcił się w szkołach pijarskich: najpierw w Warszawie, następnie w Podolińcu.

Od wczesnego dzieciństwa związany był z zakonem pijarów, do którego wstąpił w 1752 r. Po zdobyciu odpowiedniego wykształcenia wykładał jezyk polski, łaciński, retorykę i poetykę w szkołach zakonnych (w Radomiu, Piotrkowie, Podolińcu i Rzeszowie). W 1774 otrzymał nominację na profesora wymowy w Collegium Nobilium. Dzieło swojego życia Grammatykę dla szkół narodowych napisał na zlecenie Komisji Edukacji Narodowej. Po zakończeniu prac nad gramatyką podjął się pracy w Bibliotece Załuskich. Po upadku Insurekcji Kościuszkowskiej opuścił Warszawę, a w 1799 r. został skazany za działalność patriotyczną. Przez kilka lat przebywał w odosobnieniu w klasztorach w Krakowie, na Morawach i w austriackiej części Śląska. Po powrocie do Warszawy w 1802 r. został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w którym działał do roku 1814. Od 1807 r. był także członkiem Izby Edukacyjnej. Uhonorowany medalem „Za gramatykę języka polskiego wdzięczni ziomkowie”.

• Onufry Kopczyński, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria A, 2014.