Michał Dudziński

Do zakonu jezuitów wstąpił 1 września 1762 r., nowicjat odbył w Połocku. Uczył się w połockim seminarium nauczycielskim (1764/1765), po czym przez trzy lata studiował filozofię.

Był kolejno profesorem infimae maioris w Warszawie (1768/1769), syntaksy w Płocku oraz poetyki w Warszawie (1771/1772). Później uczył retoryki i historii w Łomży oraz prowadził kronikę tamtejszego domu zakonnego. Kasata zakonu jezuitów zastała go przypuszczalnie w Łomży. Rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Wileńskim i uzyskał święcenia kapłańskie. W 1775 r. współpracował z „Zabawami Przyjemnymi i Pożytecznymi”. Przed 1782 r. uczył poetyki w wydziałowych szkołach mińskich. Ostatnim jego dziełem był wiersz, wydany anonimowo przed rokiem 1784, dedykowany kasztelanowi mińskiemu Adamowi Chmarze. Jego gramatyka miała charakter poradnika językowego.

• Michał Dudziński, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria B, 2018.