Jan Baudouin de Courtenay

Pochodził z arystokratycznego rodu francuskiego; syn Aleksandra i Jadwigi z Dobrzyńskich.

W roku 1866 ukończył studia na Wydziale Historyczno-Filologicznym Szkoły Głównej; pogłębiał studia w Pradze, Berlinie, Jenie i Petersburgu. W 1870 r. w Lipsku uzyskał stopień doktora filozofii, w tymże roku stopień magistra językoznawstwa porównawczego na Uniwersytecie Petersburskim, a w 1875 stopień doktora z zakresu gramatyki porównawczej języków indoeuropejskich.

W latach 1875–1883 pracował na Uniwersytecie Kazańskim, był współtwórcą (obok Mikołaja Kruszewskiego) kazańskiej szkoły lingwistycznej. Prowadził wykłady na Uniwersytecie Dorpatskim (1884–1893), Uniwersytecie Jagiellońskim (1894–1899), Uniwersytecie Petersburskim (1900–1918), w roku 1918 objął stanowisko profesora językoznawstwa indoeuropejskiego na Uniwersytecie Warszawskim. Jeden z najwybitniejszych polskich językoznawców. Główny przedmiot jego zainteresowań naukowych stanowiło językoznawstwo ogólne i teoria języka. W 1922 r. był kandydatem mniejszości narodowych na prezydenta Polski.

• Jan Baudouin de Courtenay, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria B, 2018.