Jacek Idzi Przybylski

Mieszczańskie; był synem krawca.

Odebrał doskonałe wykształcenie. Pierwsze kroki w tym kierunku stawiał pod okiem wuja, Pawła Mańki, profesora Szkół Nowodworskich w Krakowie. Immatrykulował się na Akademii Krakowskiej w 1766 r. Po ukończeniu studiów na Wydziale Filozoficznym uzyskał w 1771 tytuł bakałarza. W latach następnych: licencjata filozofii (1773), doktora i magistra sztuk wyzwolonych (1775). W roku 1775 przyjął niższe święcenia kapłańskie, cztery lata później porzucił stan duchowny.

W latach 70. i na początku lat 80. XVIII w. intensywnie pracował jako nauczyciel (w Tarnowie, Chełmie, w Szkołach Nowodworskich w Krakowie). W 1783 r. otrzymał tytuł konsyliarza królewskiego, w 1784 stanowisko profesora starożytności w Szkole Głównej Koronnej (zreformowanej Akademii Krakowskiej) i prefekta tamtejszej biblioteki, w 1791 objął Katedrę Języka i Literatury Greckiej. Aktywnie działał w licznych stowarzyszeniach, redagował wiele krakowskich pism. Tłumaczył dzieła autorów starożytnych i nowożytnych, przygotował wiele prac dydaktycznych z zakresu literatur i języków klasycznych. Powszechnie cenione były wiedza, talent pisarski oraz jego pracowitość. Niemniej świecka postawa i poparcie dla osób opowiadających się za laicyzacją szkolnictwa sprowadziły na niego krytykę. Po zaprzestaniu pracy (1813) Przybylski udzielał się w życiu społeczno-politycznym Krakowa.

• Jacek Idzi Przybylski, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria B, 2018.