Antoine Meillet

Syn notariusza. Pochodził z rodziny od pokoleń zamieszkującej we francuskim regionie Burbonia.

W latach 1885–1889 studiował na paryskiej Sorbonie. Podczas studiów zetknął się z takimi językoznawcami, jak m.in. Michel Bréal oraz Ferdinand de Saussure, których tezy wpłynęły na jego późniejsze badania lingwistyczne. W roku 1890 odbył podróż naukową na Kaukaz, gdzie uczył się języka ormiańskiego. W 1897 r. uzyskał doktorat z językoznawstwa, przedstawiając pracę na temat języka staro-cerkiewno-słowiańskiego.

Od 1891 r. kierował porównawczymi studiami indoeuropejskimi w École pratique des hautes études w Paryżu. Od roku 1902 nauczał języka ormiańskiego w INALCO, a od 1906 pracował na stanowisku profesora w Collège de France. Był członkiem wielu akademii zagranicznych, w tym Akademii Umiejętności (od 1914 r.). Utrzymywał kontakty naukowe z uczonymi z Polski (m.in. z Heleną Willman-Grabowską i Jerzym Kuryłowiczem). Znał i badał prawie wszystkie języki indoeuropejskie. Autor licznych prac z zakresu językoznawstwa ogólnego i indoeuropejskiego.

• Andrzej Maria Lewicki, Meillet Antoine, [w:] Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław 1999, s. 360.
• Antoine Meillet, [w:] Encyclopedia Britannica.
• Alf Sommerfelt, Antoine Meillet, the Scholar and the Man, „Diachronic and synchronic aspects of language", 1962, s. 379–385.
• Joseph Vendryès, Antoine Meillet, „Annuaires de l'École pratique des hautes études. Section des sciences historiques et philologiques”, 1937, s. 5–37.