Tytus Benni

Inteligenckie; syn Hermana i Olgi Matyldy z Moesów.

Nauki pobierał w gimnazjach w Dorpacie, Warszawie oraz Halle. Studiował w Lipsku, uzyskał doktorat we Fryburgu (1905). Habilitował się z fonetyki ogólnej (badania prowadził w laboratorium w Hamburgu) na Uniwersytecie Jagiellońskim (1914).

Po studiach pracował jako nauczyciel-wychowawca w szkołach w Starej Wsi i Klarysewie, następnie w Warszawie. Od roku 1916 aktywnie włączył się w organizację szkolnictwa, zajmował się zwłaszcza dydaktyką języków obcych i nauczaniem głuchoniemych. W 1920 r. zorganizował i kierował Państwowym Instytutem Fonetycznym, w którym kształcono nauczycieli dla dzieci głuchoniemych, prowadził też wykłady z fonetyki w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej. W 1920 r. został mianowany roku profesorem fonetyki na Uniwersytecie Warszawskim, wykłady rozpoczął sześć lat później. W 1930 r. został wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Towarzystwa Fonetyki Eksperymentalnej, od 1931 kierował Instytutem Fonetycznym UW. Twórca podstaw fonetyki polskiej.

• Katarzyna Bryzek, Tytus Benni – twórca podstaw fonetyki polskiej i kodyfikator ortofonii (rozważania nie tylko rocznicowe), „Poradnik Językowy” 1975, nr 9, s. 469–484.
• Stanisław Słoński, Ś.p. Tytus Benni (1877–1935), „Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego” 1935, nr 28, s. 95–97.
• Andrzej Śródka, Benni Tytus Justus, [w:] Biogramy uczonych polskich, red. A. Śródka, t. 1, Warszawa 1994, s. 104–105.