Kazimierz Nitsch

Syn Maksymiliana, architekta, i Marii Studzińskiej, córki ziemianina.

W 1891 r. zdał egzamin maturalny w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończył w roku 1895, dwa lata później złożył egzamin nauczycielski. doktorat uzyskał w 1899, habilitował się w sześć lat później. Często wyjeżdżał na stypendia zagraniczne.

Po ukończeniu studiów uczył w gimnazjum. Uzyskane w 1903 r. stypendium Akademii Umiejętności umożliwiło mu wyjazd na studia do Pragi i Paryża, habilitował się pięć lat później. W 1911 r. został profesorem nadzwyczajnym filologii słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego, w 1917 – profesorem zwyczajnym na Uniwersytecie Lwowskim, 1920 – profesorem filologii słowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po śmierci Jana Łosia, w roku 1928 objął katedrę języka polskiego. Brał udział w pracach Komitetu Ortograficznego PAU (1935–1936). W 1939 r. przeszedł na emeryturę. Aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau, był więziony w Sachsenhausen. Po II wojnie światowej podjął formalnie wykłady w katedrze dialektologii słowiańskiej. Aktywnie uczestniczył w życiu naukowym. Obszarem głównym jego zainteresowań badawczych była dialektologia, włącznie z dialektologią historyczną. Zasiadał w redakcji wielu czasopism i był członkiem licznych towarzystw naukowych zarówno polskich, jak i zagranicznych.

• Stanisław Urbańczyk, Nitsch Kazimierz, [w:] Encyklopedia wiedzy o języku polskim, Wrocław 1978, s. 216–217.
• Zdzisław Stieber, Kazimierz Nitsch 1874–1858, „Poradnik Językowy”, z. 1-2, s. 1–5.