terminów gramatycznych online
aliteracja
Geneza: łac. ad litteram 'do litery, do głoski'
- Słowniczek: Gaert/1927
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Słownik, tom I (A-C): Dor/1958–1969
Aliteracja. Figura retoryczna (stylistyczna) polegająca na powtórzeniach spółgłosek w celu wzmocnienia ekspresji, np. Wlepił wzrok, w mózgu myśl, ostra kra (J. Liebert).
Cytaty
Aliteracja i, blm. w poezji rym spółgłoskowy, powtórzenie najczęściej trzykrotne tego samego dźwięku w nagłosie ważniejszych w zdaniu wyrazów (np. Zdala mu wtórzą z bagien basem bąki. Mick.). <Now. z Łć. ad literam dosł. = do głoski>
Aliteracja, p. rytm.
Rytm, okresowe następstwo kilku jednorodnych zjawisk fonetycznych np. samogłosek długich i krótkich, akcentowanych i nieakcentowanych, tych samych spółgłosek (aliteracja) lub samogłosek (asonancja).
Aliteracja ż I lm D. -cji a. -cyj lit. «środek artystyczny polegający na powtarzaniu początkowej głoski w wyrazach wiersza lub zdania (np. Z dala mu wtórzą z bagien basem bąki. MICK.)». Aliteracja może powtarzać nie tylko początkową spółgłoskę należącą do sylaby akcentowanej, ale i początkową samogłoskę. Mayen. Poet. 94. <łc. ad litteram = do litery, do głoski>.