Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

dyftong

Język: polski
Geneza: łac. diphthongus < grec. diphtongos 'dwubrzmiący'
EJO 1999, s. 131 Definicja współczesna

Dyftong (dwugłoska). Dźwięk samogłoskowy o zmiennym przebiegu akustycznym, percypowany jako połączenie dwu różnych co do barwy elementów samogłoskowych tworzących łącznie ośrodek sylaby; jest to połączenie elementu samogłoskowego sylabotwórczego z elementem niesylabotwórczym o charakterze półsamogłoski.

Cytaty

Gaert/1927, s. 84

Dyftongi, p. samogłoski.

Gaert/1927, s. 99 (98-99) Definicja

★Samogłoski (pełnogłoski, vocales) dzielą się: [...], h) dwugłoski (dyftongi), np. eṷ, aṷ, ej, aj: tautosylabiczne, o ile mieszczą się w tej samej zgłosce, np. gaṷ-ka, jaj-ko lub heterosylabiczne, o ile drugi składnik dwugłoski należy do następnej zgłoski, np. ma-ṷa, ja-jo.