Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

czetyrka

Język: polski
Dział: Ortografia, Fonetyka (współcześnie)
  • O pismowni w języku polskim: Prz/1816

Cytaty

Nie umieściłem tymczasowo w Kluczu Pisow przybyszowych Czworbukwy SZCZ, zwanej szczękającą, na ktorej wyrażenie Rosjanie mają w Azbuce osobną Bukwę, zwaną Szcza, bo kto dobrze wymawia Dwojorki CZ i SZ, każdą z osobna, ten obie i łącznie, czyli w zprzężeniu, rownie dobrze wymówi. Tu zaś trzeba pamiętać, że, jak u Rossyjan, tak i u nas, zgodnie we wszystkich słowach, gdzie wypada, mieści się cała Czetyrka, bez odtrącenia Z od żadnej z połączonych Dwojorek, przeto w piśmie nie po Narodowemu pismują niektórzy Dzisiejsi: Polsczyzna, sczęście, moscz it.d.

Uczony Polak znajdzie tę Sztukę tym czasem w własnym dowcipie, gdy, rożniąc w każdem, więcy niż jednozłogowem słowie, złogę szczepową od złóg przybyszowych, z ktorych jedne zową się przyrostowe przed nią, drugie przewłokowe za nią, a ostatnia zakończkową, tudzież umiejąc przenikać nierozspojność przyabecadłowych Dwojorek i własność Czetyrki, jako też rozwodność lub zlepność Przedzakow, sam postrzeże, dla czego w łamaniu źle bywają całkowanemi połącznikiem słowa, np. ca-cko, cie-mno, cu-dnie, Cars-ki, dob-roć, fra-szki, gro-źno, le-pszość, Lwo¬wski, Mis-trze, niez-nany, o-dłamę, od-ra, ok-rop, o- kno, obs-łowić, Osz-czerc, poz-łota; pro-chno, rą¬czka, ro-zwod, tro-skliwy, wi-dmo, wszy-scy, wzią-wszy, zem-sta, zni-szczę it.d.