terminów gramatycznych online
samogłoska pełna
Język: polski
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Słownik, tom VI (P-Prę): Dor/1958–1969
Cytaty
Wobec słabej indywidualności samogłosek ona wybijała się na pierwszy plan i mogła być silniejszą niż w innych wypadkach, to jest przed pełną samogłoską, właśnie dlatego, że stała się właściwie z biegiem czasu niezależną od elementu wokalicznego, stała się indywidualną właściwością spółgłoski.
A priori wydaje się rzeczą prawdopodobną, że przynajmniej stare jery w tem położeniu rozszczepiły się tak samo jak w ogóle na mocne i słabe, że zatem przed j + ь̯ były mocne, a przed j + pełna samogł. słabe.
Pełny 3. «niczym nie ograniczony; nieskrępowany, nie uszczuplony; przejawiający się w pełni, nie częściowo; całkowity, zupełny, absolutny»: [...] ∆ jęz. Samogłoska pełna «samogłoska długa lub krótka, przeciwstawiana samogłosce zredukowanej, tzw. półsamogłosce»: Obok samogłosek pełnych posiadał język prasłowiański półsamogłoski, odpowiadające najkrótszym i i u innych języków, na końcu i w środku słów. BRÜCK. Jęz. 13. [...] L.