Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

sonus mollis

Język: łaciński

Cytaty

Zab/1514–1515, s. [7]/58

Preterea c alium habetsonum, qui mollis dicitur, hunc vulgares per c sequente ӱ graeco scribere solent, ut cӱalo id est corpus.

[Oprócz tego c ma inne brzmienie, które nazywa się miękkim, a Polacy piszą je przez c z następującym ӱ greckim, jak cӱalo tj. corpus, s. 106]
Zab/1514–1515, s. [8]/59

D litera duos notabiles habet sonos, unum proprium tam latinis quam vulgaribus dictionibus communem alterum improprium, qui tantum in vulgaribus invenitur dictionibus, et eiis in mollem et durum partitur.

[D litera ma dwa uwagi godne brzmienia, jedno właściwe, wspólne tak łacińskim jak polskim wyrazom, drugie niewłaściwe, spotykane wyłącznie w naszych wyrazach, a to się dzieli na miękkie i twarde, s. 106.]
Zab/1514–1515, s. [8]/59

Mollis autem sonus dicte littere d scribi solet ӱ graeco ad dz superaddito, sic dzӱ.

[Miękkie zaś, brzmienie litery d piszą zwykle dodając greckie y, tak dzy, s. 106]
Zab/1514–1515, s. [11]/62

Quidam tamen ea utuntur, in quantam est vocalis, in dictionibus polonicis, ubi i sonum mollem seu latinum habet, ubi vero durum, simplex i latinum ponunt, quod est contra naturam littere i latine.

[Niektórzy przecież jej używają, o ile jest samogłoską w polskich wyrazach, gdzie i ma brzmienie miękkie czyli łacińskie; gdzie zaś twarde tam stawiają i łacińskie, co jest wbrew łacińskiej literze i, s. 108.]