Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

casus nominativus

Język: łaciński
Geneza: od nominare 'nazywać'
EJO 1999, 397 Definicja współczesna

Przypadek gramatyczny, który prymarnie występuje w funkcji podmiotu, sekundarnie także w innych funkcjach (orzecznika, apozycji).

Cytaty

Mora/1592, s. 69 E3r [73] Definicja

Quid est Nominativus? Est prima vox dictionis: qua aliquid nominamus, Ut Cicero fuit Orator.

[Co to jest mianownik? To pierwsze słowo mowy; [to przypadek], którym coś nazywamy, np. "Cicero fuit orator" ('Cyceron był mówcą').]