Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

deklinacja trzecia

Język: polski

Cytaty

Szt/1854, s. 143 Definicja

Podług deklinacyi trzeciéj przypadkują się same rzeczowniki pospolite i własne, swojskie i cudzoziemskie, piérwotne i pochodne, pojedyncze i złożone i t. d. rodzaju nijakiego, ale tylko takie, które mają rzeczowne zakończenie i przyjmują rzeczowne przypadkowanie.

Kr/1897, s. 46 Definicja

Deklinacja 3-cia, żeńska, obejmująca rzeczowniki rodzaju żeńskiego, zakończone w mianowniku licz. pojed. na samogłoskę a i i; np. matka, głowa, szkoła; wieża, suknia; lilja, misja, historja; pani, bogini, i t. p.; oraz rzeczowniki męskie, zakończone w mianowniku l. poj. na a i o, jak np. rządca, poeta, woźnica, niemowa; Kmita, Zawisza; Fredro, Matejko, i t. p.,