terminów gramatycznych online
deklinacja zaimkowa
Deklinacja [...]. Deklinacja (odmiana) zaimkowa, obejmująca zaimki rzeczowne (poza on, mającym odmianę przymiotnikową), w której końcówki fleksyjne są wyłącznie wykładnikami kategorii przypadku; charakterystyczny dla tej odmiany jest supletywizm tematu fleksyjnego mianownika i przypadków zależnych.
Cytaty
§ 194. Deklinacja rzeczownikowa przymiotników, właściwa staropolszczyźnie, jeszcze w wieku XIV i XV-ym dość powszechnie używana, wyszła później z użycia, a raczej zastąpiona została deklinacją zaimkową (albo złożoną), tak nazwaną dla tego, ponieważ zakończenia jej powstały z zakończeń przypadków zaimka ji, ja, je.
Mówimy więc: róże zwiędły (dekl. rzeczownikowa); lub siostry zziębły, i t.p .; lecz: róże zwiędłe opadają (dekl. zaimkowa), siostry zziębłe wróciły.
Deklinacja przymiotników zaimkowa. § 210. Już w języku staropolskim, obok deklinacji przymiotników rzeczownikowej, istniała druga odmiana przymiotników, zwana zaimkową albo złożoną.
Ponieważ deklinacja ta powstała z dwu głównych części, to jest z dawnych form deklinacji rzeczownikowej i z form ji, ja, je, przeto otrzymała nazwę deklinacji złożonej albo ściągniętej; od drugiej zaś charakterystycznej części składowej, to jest od form zaimka ji, ja, je, nazywa się także deklinacją zaimkową (gdy pierwsza, dawniejsza - rzeczownikową).