terminów gramatycznych online
rezonans
Język: polski
Geneza: fr. resonance < łac. resonantia 'oddźwięk' (łac. resonare 'odbrzmiewać')
- Fonetyka opisowa: Benni/1923
- Słowniczek: Gaert/1927
- Słownik, t. 5: Próba-R: SW/1900-1927
- Słownik, tom VII (Pri-R): Dor/1958–1969
Rezonans akustyczny. Zjawisko fizyczne polegające na pobudzeniu jakiegoś ciała (...) do drgań pod wpływem fali głosowej wytwarzanej przez drgania innego ciała (zwanego źródłem dźwięku, sonatorem), których częstotliwość odpowiada częstotliwości drgań własnych rezonatora. Zjawisko r. a. odgrywa bardzo ważną rolę w procesie wytwarzania mowy; w stosunku do fali głosowej wywołanej przez drgania wiązadeł głosowych funkcję rezonatora spełnia słup powietrza znajdującego się w kanale głosowym.
Cytaty
Rezonans, u [...] zastosowanie spółdźwięczności do wzmocnienia słabych tonów, rozdźwięczność, dźwięk, akustyczność, akustyka, oddźwięk, odgłos, oddawanie głosu.
Przy wzrastającej nosowości jednak właściwa jej wartość tak się zaciera, że w drugiej części jej trwania, przy przedłużonem wymawianiu danej głoski, już nawet niekoniecznie rozpozna się, do jakiej samogłoski dany rezonans właściwie należy; ǫ i ę różnią się wtedy przeważnie położeniem warg, a nie układem języka.
Dźwięk: wrażenie słuchowe, wywołane regularnem drganiem fal powietrza. Akustyczne właściwości dźwięku: 1) wysokość: zależna od ilości drgań na sekundę; 2) siła: zależna od długości amplitudy, t. j. wychylenia drgającej cząstki od położenia w spoczynku; 3) długość: zależna od ilości czasu drgania (właściwość ilościowa, kwantytatywna); 4) barwa: zależna od tonów pobocznych, t. zw. harmonijnych (właściwość jakościowa, kwalitatywna). Siła i barwa dźwięku pozostaje w związku z wielkością i kształtem resonatora, t. j. przestrzeni ograniczonej ścianami, otwartej z jednej strony, w której znajduje się powietrze, potęgujące dźwięki dodające tony poboczne. Zjawisko odbrzmiewania nazywamy resonansem.
Resonans, resonator, p. dźwięk.
Rezonans [...] «zjawisko występujące przy drganiach układów mechanicznych, elektrycznych, akustycznych czy optycznych, polegające na tym, że przy osiągnięciu całkowitej zgodności częstotliwości drgań własnych układu z częstotliwością drgań zmiennej siły zewnętrznej wywołującej drganie w tym układzie, amplituda drgań osiąga maksimum; potocznie oddźwięk, odgłos, dobra słyszalność dźwięku w pomieszczeniu, zależna od powierzchni odbijających».