akcentowany

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• SW/1900-1927
• Benni/1923
• ŁośFl/1923
• Rozw/1923

Jest to zupełnie zrozumiałe, że początek wyrazu jest psychicznie, pozafonetycznie, akcentowany, a wskutek tego i fonetycznie silniej wymawiany, niż końcowa głoska wyrazu, będąca zawsze mniej lub więcej osłabioną.

§ 15. W deki. III w zakresie tematów na spółgłoskę miękką były rzeczowniki na -a lub na -å. Do pierwszych należały a) tematy na c, dz będące produktem zmiękczenia k, g na skutek wpływu poprzedzającej samogłoski miękkiej np. dziewica, jędza; b) rodzime na -ja: szyja, zawieja i t. d.; c) inne zapewne akcentowane pierwotnie na ostatniej zgłosce np. ziemia, dusza. Końcówkę -d miały a) zakończone niegdyś na -ija np. braciå, sędziå, b) zapożyczone na -ija, -yja np. ewangelijå, Maryjå, c) prawdopodobnie akcentowane nie na ostatniej zgłosce: wolå, żądzå.

Rozpatrzenie tych postaci w st. języku wykazuje jednak jeden ważny moment. A mianowicie nie ulega wątpliwości, że w stp. języku imperatywy czasowników, mających pierwotnie przycisk na zgłosce rdzennej (stary acutus), wykazują brak czyli zniknięcie końcówki, zaś imperatywy czasowników, akcentowanych na sufiksie, mają końcówkę. Weźmy czasowniki IV klasy.