Historical dictionary
of grammatical terms online

orzeczenie

Language: polski
EJO 1999, 410 Contemporary definition

Orzeczenie. Od starożytności ta część zdania, której funkcją jest opisywanie przedmiotu wskazanego w zdaniu, przedmiotu, o którym się w danym zdaniu mówi, lub, inaczej, przypisywanie temu przedmiotowi pewnych właściwości, orzekanie o nim.

Quotations

Such/1849, p. 174 Definition

Orzeczenie (czyli orzecznik, predykat) jest to, co się o podmiocie myśli i orzeka.

Such/1849, p. 174 Definition

Wszelkie orzeczenie zawiéra w sobie dwa pierwiastki bądź wyraźne, bądź domyślne, tj. domiot i łącznik.

Such/1849, p. 177 Definition

Orzeczenie zgadzać się musi z podmiotem swoim we wszelkich możliwych względach: w osobie, liczbie, w rodzaju i zawodzie, a nawet w przypadku.