Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

punctum, punctus diakryt

Język: łaciński

Cytaty

Zab/1514–1515, s. [5]/56

A cum puncto seu semivirgula superiori videlicet huiusmodi ȧ a̷ suum sonum instar infirmorum in gutture formatum habet. Et quasi in e mutum finit, vel in a mutum n etiam muto sequente ut antiqui scriptare solebant [...] A autem cum puncto seu semivirgula inferiori videlicet huiusmodi ạ, stupentis seu admirantis habet sonum labris expansis perlatum, ut patet in hoc vulgari mạk, id est papaver.

[A z punktem lub kreską górną, mianowicie taką ȧ a̷, ma brzmienie utworzone w krtani na wzór chorych i kończy się jak gdyby na e nieme, albo na a nieme z następującym też niemym n, jak to dawni Polacy zwykli byli pisać, s. 105.]
Zab/1514–1515, s. [18]/69

Quidam vero Bohemi talem sonum dicte littere d scribere solent titello seu puncto superaddito sic dֺ, unde dicta vulgaria et similia secundum eos sic essent scribenda bꜹdֺ, chodֺ, sed sive sic scribantur.

[Niektórzy jednak Czesi takie brzmienie rzeczonej litery piszą, dodając zwykle tytel czyli kropkę powyżej, tak dֺ, dlatego wymienione wyrazy nasze i podobne należałoby według nich pisać bꜹdֺ, chodֺ, ale czy tak napiszesz, czy przez z, to obojętne, ale jednak bez z bardziej zgodne z regułą, znacząc d jako twarde, s. 106]