terminów gramatycznych online
ton
Geneza: łac. tonus 'napięcie, dźwięk' < gr. tónos
- Szczególniejsze prawidła wymawiania: SkorM/1828
Ton. 1. Typ akcentu, którego istotą są zmiany wysokości brzmienia sylaby. Przeciwstawia się akcentowi dynamicznemu, polegającemu na sile artykulacji [...]. Istniał np. w klasycznym jęz. grec. 2. Synonim intonacji.
Cytaty
ओ ô, ma ciągłe brzmienie długiego ô, i ma wartość dwugłoski, ponieważ jest uważane za ściągnienie w jeden ton samogłosek अ a tudzież उ u, a obiedwie te samogłoski, tak jak odpowiednie im długie, zbiegając się razem, regularnie ulegają przemianie na ओ ô.
Są one wymawiane, gdy się koniec języka daleko w tył zwija i do podniebienia przykłada, przez co podwójny dźwięk (ton) na kształt jakby z głowy wyprowadza się [...].
Zgłoska tonowa w piśmie Samskrytskiém nie oznacza się i nawet zdaje się niepodobieństwem, w téj już obumarłéj mowie, przedmiot ten oznaczyć; to jest: w jakiém miejscu wielosyllabowego wyrazu ton przypada.