Zenon Klemensiewicz

Syn Ignacego, urzędnika, i Kamili z Rożanowiczów.

W 1909 r. ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim (1909–1914), zdając egzamin nauczycielski. Studia uzupełniające odbył we Fryburgu i Paryżu (1926–1927).

W czasie I wojny światowej pełnił służbę wojskową. W roku 1919 został nauczycielem gimnazjalnym, od 1923 do przejścia na emeryturę (1961) pracował na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1939 r. został profesorem tejże uczelni. Prowadził wykłady z dydaktyki języka polskiego, gramatyki opisowej i historycznej. Jako pierwszy w Polsce habilitował się z dydaktyki języka polskiego (1933). W czasie okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu uniwersyteckim. Po wojnie został kierownikiem Katedry Języka Polskiego (1947–1952) oraz dziekanem Wydziału Polonistycznego (1947–1948). Aktywnie uczestniczył w życiu naukowym, kulturalno-oświatowym i społecznym, m. in. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk, redaktorem naczelnym czasopisma „Język Polski”, wiceprezesem Związku Nauczycielstwa Polskiego. Jego zainteresowania naukowe obejmowały: dydaktykę, składnię, język pisarzy, historię języka i kulturę języka.

• Zenon Klemensiewicz, [w:] Dawne ortografie, gramatyki i podręczniki języka polskiego, Seria A, 2014.