Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

zakończenie

Język: polski

Cytaty

Superlativus najwyższy, ktory ják najwięcej wyznacza, á pochodzi, tákoż, à Casu Positivi, ná I, przydawszy SSIMUS, jáko doctissimus najuczeńszy; á ma trzy zákończenia, US, A, UM, ták jáko Positivus, ma trzy swoje zákończenia.

Drugie Terminationes, álbo zákończenia ná ER, IR, UR, idą podług tej, ná US, to jest; máją in Gen. I. in Dat. O. i dla tego niepotrzebują nowego Paradigma ále máją być declinowáne, jáko Dominus nieprzykładájąc, tylko in Vocativo E.

Wszystkie zakończenia cechują się spółgłoskami dzwięcznemi b, d, m, w bezdzwięcznemi zaś t, p, s, z, i płynnemi ł, r.

Co do zakończeń, rozmajitych, w nazwach miasteczek, grodów, grodków i t. d. To samo prawo służy, bez względu na zakończenie; jeżeli grodem nazywa się, to rodzaju męs. a jeżeli miastem, to rodz. średniego, w ogóle czy kończy się na awa. owa.

Zakończenia wyrazu, czyli końcówki deklinacyjne i konjugacyjne. Tak np. w wyrazach: dom-u, dom-owi, dom-em, dom-y, i.t.d. końcówkami są: -u, -owi, -em, -y; w formach słów: daje-sz, daje-my, daje-cie końcówki mamy: -sz, -my, -cie.