Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

zakończenie

Język: polski

Cytaty

Tak więc w licz. pojed. są zakończenia owi, u, e i em, dodane do zakończenia pierwiastkowego imienia. Te zakończenia żadnéj nie robią trudności. 5ty i 7my tylko skłońnik zmiękczają spółgłoski b, f, m, n, p, s, w, z, wtrąceniem i miękczącégo.

Przestrzegam że zakończenie musié w sposobie bezokolicznym i pisać się śdź i dobitnie się wymawiać dla rozróżnienia od zakończki piérwotnika na w sposobie bezokolicznym bardzo podobnéj np. padł – paśdź i pasł – paść, a nawet dla różnicy od zakończenia np. wiódł – wieśdź i wiózł – wieźć, a to ostatnié musié być w téj postaci: bo wieść jest i rzeczownik.

Zakończenia wyrazu, czyli końcówki deklinacyjne i konjugacyjne. Tak np. w wyrazach: dom-u, dom-owi, dom-em, dom-y, i.t.d. końcówkami są: -u, -owi, -em, -y; w formach słów: daje-sz, daje-my, daje-cie końcówki mamy: -sz, -my, -cie.

Przed zakończeniem na i (y) w I. przyp. l. m. rzeczowników osobowych męskich z osnową na „r”, np. amatorzy [...] chorzy itp.