terminów gramatycznych online
nazwisko cudzoziemskie antroponim, nazwa własna
Cytaty
Ponieważ pisownia polska, ile możności, stosuje się do wymawiania, wypada stąd, że osoby nie umiejące jak tylko język polski, nazwiska cudzoziemskie po polsku literalnie wymawiając, stwarzają w mowie nowe nazwiska, trudne częstokroć do odgadnienia. Należy więc nazwiska obce, pisać w polskim języku, zbliżając się, ile być może, do ich wymawiania w języku ich własnym, a to dla zachowania ich śladu, z którego pochodzą. Ilekroć piérwszy raz w piśmie wspominamy nazwisko zagraniczne, mniéj znajome, zawsze je trzeba napisać jak piszą sami cudzoziemcy, albo obok przepolszczonego, między nawiasami, w prozie; albo na dole strony, w wierszach.
Takiemi są: np. złoty, luty, służący, bliźni, budowniczy, podstoli, koniuszy, itp.; królowa, księżna, bratowa, — Biała, Czarna, Mokra (wieś); Wesoła (ulica), Krakowska; — szkolne, mostowe, strawne; Głębokie, Długie (sioła); nazwiska osób na ski, cki, ska, cka, owa, jak: Krasicki, Kochanowski, Krasińska, Potocka, Badeniowa, Antoniowa; tudzież nazwiska cudzoziemskie, na: e, i, y, jak: Gothe, Bandtkie, Linde, Lamennais (Lamene), Paganini, Wirgili, Batory, Motty; nakoniec imiona chrzestne na: i, y, np. Antoni, Marceli, Ignacy, Ksawery, Jerzy, itp.