Historical dictionary
of grammatical terms online
of grammatical terms online
końcówka morfem gramatyczny
Language:
polski
EJO 1999, 316
Contemporary definition
Końcówka. Morfem fleksyjny występujący jako ostatni w ciągu morfemów składających się na formę fleksyjną i podlegający wymianie w deklinacji lub koniugacji.
Quotations
Rozp./1830,
p. 274
Definition
Nietylko głoska ć jest końcówką trybu bezokolicznego, ale także c i dz, czego nie rozjaśnili należycie nasi grammatycy.
Rzeczownik ten podlega tu zmianom, a zmiany te widać w końcówkach jego, które za każdem nowem pytaniem, zmieniają się na inne.
Jeżeli masz np. rzeczownik rodzaju męskiego, wówczas musi i przymiotnik jego przybrać końcówkę rodzaju męskiego.
W końcówkach „ówna” w nazwach od imion ojców, n. p. Denesówna, prezesówna i tp.
Końcówka em emi dozwolona jest w poezji ze względu na rymy. (Zjazd Rejowski).