dyftongizacja

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Nitsch/1923
• Rozw/1923

Na samym zachodzie brak dyftongizacji w Kramskach, bardzo słaba w dialekcie czarnkowskim.

Na całej przestrzeni tamują dyftongizację następujące spółgłoski nosowe i u̯ [...].

Jakościowa różnica [samogłosek] dawnych długich od krótkich polega, jak zaznaczono, ogółem biorąc, na zwężeniu pierwszych, co nazwano pochyleniem. Nie ulega jednak wątpliwości, że ze zwężeniem łączyła się pierwotnie i zasadniczo także dążność do dyftongizacji, czyli: długie a e o przeszły w zasadzie w å^u̯,ė^u̯,ȯ^u̯ długa nosówka w å^u̯; przy zatracie dyftongizacji doszły do krańcowego rozwoju w postaci o i (y) u ǫ; długie i y także były z pewnością wąskie i miały tendencję do rozłożenia na dyftong, ale że dyftongizacja mniej tu była znacząca, a jasne i y wstrzymały się wcześnie na drodze, która mogła je była doprowadzić do gatunku e jak w kaszubskiem, więc różnica się wcześnie zatarła.

Ponieważ u nie można zrównać ze starem u, bo nie uległo dyftongizacji.