terminów gramatycznych online
spółgłoska przybierająca miękka
Język: polski
zakończenie tematu
Cytaty
[…] W starym języku miały w 2 p. rzeczowniki o miękkiéj przybierającéj końcówkę ę, która późniéj na e przeszła […], albo końcówkę ej (ostatnią dodawano niekiedy nawet po twardéj przybierającej), np. Już mi ledwie i duszę dostanie […].
[...] Gramatyk Kopczyński powstał przeciw temu nadużyciu, usłuchano głosu jego, zarzucono w języku książkowym, ale nie w ludowym końcówkę ów w rzeczownikach żeńskich, powrócono do tworzenia 2go p. l, m. na spółgłoskę przybierającą, ale tylko w tych rzeczownikach, w których przybierającą była twarda, tudzież w tych z przybierającą miękką, w które nie potrzeba było e wrzucać, np. praca, prac; wieża, wież; burza, burz [...]. Ale w rzeczownikach z miękką przybierającą, w które trzeba było między dwie spółgłoski wrzucać e, już nie powrócono do dawnego sposobu tworzenia 2go p. l. m. np. lutnia, lucien; studnia, studzien, lecz instynkt języka obrał sobie sposób, miękkie brzmienie spółgłoski przybierającéj zesamogłoskować na i [...].