terminów gramatycznych online
dyftong
Geneza: łac. diphthongus < grec. diphtongos 'dwubrzmiący'
Dyftong (dwugłoska). Dźwięk samogłoskowy o zmiennym przebiegu akustycznym, percypowany jako połączenie dwu różnych co do barwy elementów samogłoskowych tworzących łącznie ośrodek sylaby; jest to połączenie elementu samogłoskowego sylabotwórczego z elementem niesylabotwórczym o charakterze półsamogłoski.
Cytaty
Álbo téż w wymawiániu słów, jednè ledwie ná tchu człowieczym, drugié ná sámym bądź cienkim i subtélnym, bądź miązszym i grubym głosie: trzecie ná własnym przebiérániu języká sámègo, álbo téż w otwiérániu i w przywiérániu warg záwisły: dla których trudno wymyśláć było liter cáłych: tám zá długim namysłem, jednè áspirátiámi, drugié áccentámi i to róznèmi, trzecié punktámi, álbo kréskami, czwartè diphtongámi znáczyli.
KOCH. [...] do diftongu mym zdanim snadniejszé ypsylon, jako, móy, day, abo daj, mój.
Ná drugim záś miejscu, odmięnia już náturę swoję w diphtong: i już nie idzie tępo sámo z siebie, ále literá druga, która idzie przed nią, ciągnie ją zá sobą, jáko tu, daj, niechaj, mój, twój.
On appelle ces voïelles simples à difference des diphtongues, qui sont composées, de deux voïelles, qui se prononcent ensemble. Lipse appelle avec raison les diphtongues bivocales, car le mot latin diphtongus est composé du grec δις [dis] bis i φθόγγος [phthóggos] sonus, comme si on disoit syllaba bisona, syllabe de deux sons.
[...]
Te vocales nazywają prostemi, dla rożnicy od Dyftongow, ktore się składają z dwoch Wokałow razem wymawiających się. Lipsiusz słusznie Dyftongi nazywa bivocales, albowiem słowo łacińskie Diptongus składa się z Greckich δις [dis] bis i φθόγγος [phthóggos] sonus, jak gdyby kto mowił syllaba bisona, syllaba dwugłośna, czyli dwojakiego brzmienia.