Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

deklinacja pierwsza

Język: polski
Geneza: polska, r. męski

Cytaty

Mora/1592, s. 72 E4v [76] (71 E4r [75]-72 E4v [76])

Prima Declinatio quot habet terminationes? Quatuor - A, et Ta, ut Musa, vel Poeta. AS ut Aeneas. ES ut Anchises. E ut Epitome. [Prima Latina est, reliquae tres Graecae.] Quis est Character [nota] primae Declinationis? [Skąd mam wiedzieć, gdy imię jest pierwszej deklinácjej?] Cum Genitivus et Dativus in AE Diphthongum desinunt.

[Pierwsza deklinacja ile ma zakończeń? Cztery: "-a" i "-ta", jak "musa" ('muza') lub "poeta" ('poeta'). "-as" jak "Aeneas" ('Eneasz'). "-es" jak "Anchises" ('Anchizes'). "-e" jak "epitome" ('skrót'). [Pierwsze słowo jest łacińskie, pozostałe trzy - greckie]. Jaki jest charakter (oznaka) pierwszej deklinacji? [...] Gdy dopełniacz i celownik kończą się na dyftong "-ae".]
Kr/1897, s. 46 Definicja

Deklinacja l-sza, męska, obejmuje rzeczowniki rodzaju męskiego, zakończone w mianowniku liczby pojedyńczej na spółgłoskę twardą lub miękką; np. syn, rolnik, lew, dom, obłok; mąż, król, pasterz, koń, deszcz, zdrój i t. p.