terminów gramatycznych online
ton
Geneza: łac. tonus 'napięcie, dźwięk' < gr. tónos
Ton. 1. Typ akcentu, którego istotą są zmiany wysokości brzmienia sylaby. Przeciwstawia się akcentowi dynamicznemu, polegającemu na sile artykulacji [...]. Istniał np. w klasycznym jęz. grec. 2. Synonim intonacji.
Cytaty
I pięć takoż mamy [samogłosek] drugorzędnych posługujących dla pierwszych, które nie tworzą ani poczynają wyrazów, lecz tylko w środku i na końcu wyrazów posługują jako: ą, ę, é, ó, y. I dla tego zowią się one [samogłoskami] półtonowemi przez badaczów, z wyjątkiem ostatniej samogłoski y, z najgrubszym i najniższym tonem całkowitym między wszystkiemi powyższemi.
Podobnież dzieje się u nas z opisywaniem obszernem gęby, gardła języka i języczka, jaki ton gdzie te narzędzia wydają jak mówić trzeba, którą stronę pocisnąć lub rozdziawić trzeba i t. d.