wymawianie

Filtr: 4 dzieła

• Wszystkie dzieła
• Murz/1551 (wyd. 1)
• KochOrt/1592
• Jan/1594
• Mal/1700
• Klecz/1767
• SzyGram/1767
• SzyPocz/1770
• Nał/1774
• Dudz/1776
• Lub/1778
• Szum/1809
• Gddk/1816
• Mucz/1825
• Bor/1830
• Rozp./1830
• Desz/1846
• Br/1848
• Ryk/1850
• Kurh/1852
• Malin/1869–1870
• Kam/1870
• Czep/1871–1872
• Malecz/1882
• Oż/1883
• KarłT/1885
• Jes/1886
• Uchw.AU/1891
• Kr/1897
• Król/1907
• Lor/1907
• Łoś/1918
• Król/1922
• ZwO/1924

Dla zaniedbania tej ostrożności w wymawianiu słow; zginęła u Polakow Wierszopiska nauka, ktorą (artem Metricam) zowią, a zostały tylko wiersze, ktore zgadzają się ostatniemi składami słow (Rytmi).

Jakie jest ogólne prawidło do wymawiania samogłosek? [...] W języku polskim nie ma dwusamogłosek, to jest dwóch samogłosek, któreby obok siebie będąc, jednym tchem się wymawiały. W takim razie jedna z nich przynajmniéj wymawia się oddzielnie; n . p. na-u-ka.

Pomiędzy spółgłoską eh i h jest różnica w wymawianiu, a więc i w piśmie zachować ją, należy.

Przy wymawianiu a jama ustna jest dostatecznie otwarta, a język, oddalając się nieco od brzegu ust, zmienia też cokolwiek zwykłe swe położenie obojętne.