terminów gramatycznych online
staroczeski
Język: polski
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Opis fizyjologiczny i rodowód samogłosek: Malin/1869
Cytaty
Jeżeli kś. Wujek pisze już ji, już po staroczesku gi w bierniku męzkim liczby pojedyńczéj, to jedynie dlá tego, że spółgłoski j, jak wszelkiéj jinnéj spółgłoski, bez samogłoski wymówić nie możná; dlá tego w ji samogłoska i nie jest żádną końcówką rodzajową [...], lecz tylko przysuwną głoską.
Objaw to stary i może dialektycznie już prasłowiański, jak wynika ze stcrk. grędę (obok zwykłej postaci na -y) itd., których końcowe -ę ma znak diakrytyczny, wyróżniający je od zwykłego ę, a zatem wskazujący na niepalatalną wymowę -dę w przeciwieństwie do -dię wzgl. -d'ę ze starem etymologicznem ę; postać to identyczna ze stserb. grede ide itd., ze starorus. ida nesa (potem => idja....), mr. jak moha, wreszcie już staroczes. (i dzisiejszem) nesa peka itd.