Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

sonus durus

Język: łaciński

Cytaty

Zab/1514–1515, s. [8]/59

D litera duos notabiles habet sonos, unum proprium tam latinis quam vulgaribus dictionibus communem alterum improprium, qui tantum in vulgaribus invenitur dictionibus, et eiis in mollem et durum partitur.

[D litera ma dwa uwagi godne brzmienia, jedno właściwe, wspólne tak łacińskim jak polskim wyrazom, drugie niewłaściwe, spotykane wyłącznie w naszych wyrazach, a to się dzieli na miękkie i twarde, s. 106.]
Zab/1514–1515, s. [10]/61

Alterum autem sonum habet durum, qui nunquam in latinis invenitur dictionibus, in vulgaribus vero sepe, ut pīcha id est superbia.

[Drugie zaś brzmienie ma twarde, jakiego nigdzie nie znajdziesz w łacińskich wyrazach, w naszych zaś często, jak pīcha tj. superbia, s. 107]
Zab/1514–1515, s. [15]66

S in polonico sermone duos notabiles habet sonos. Unum proprium [..] alium durum et improprium, quem quidam vulgares ad s additis ch scibunt, sic proschovice, nasch.

[S ma w języku polskim dwa uwagi godne brzmienia: właściwe [...] drugie twarde i niewłaściwe, które pewni Polacy piszą dodając ch, tak: Proschowice, nasch, s. 109.]
Men/1649, s. 4

G durum sonum semper habet.

Woy/1690, s. 1

Quattuordecim ex illis, videlicet b, d, e, f, h, l, k, m, n, o, p, r, s, t, u eandem semper cum Latinis pronunciationem habent; reliquae interdum molliori, interdum duriori sono, ut infra patebit, efferuntur.