Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

casus genetivus

Język: łaciński
EJO 1999, s. 193 Definicja współczesna

Termin gramatyki łac. W językoznawstwie ie. oznacza przypadek używany zarówno adnominalnie, jak i adwerbalnie. pod względem funkcjonalnym bardzo zróżnicowany. Syntaktycznie jest przede wszystkim przydawką lub dopełnieniem.

Cytaty

Bart/1544 , t. V, s. 40

RODZĄCY gram. rodzący genitivus ... pro quodam casu R n6v; casus genitivus rodzący, przez ktorego pytamy, czyja jest rzecz RN (wykl. przednia). Zob. BIERZĄCY, DAJĄCY, DAWAJĄCY, DAWANEK, IMIENIAK, MIANUJĄCY, MIENIĄCY, MIENIONEK, ODBIERAJĄCY, ODDALONEK, OSKARŻAJĄCY, SKARŻANEK, SPADEK, WOŁANEK, WZYWAJĄCY, ZOWANEK.

Mora/1592, s. 69 E3r [73] Definicja

Quid est Genitivus? Quo utimur ab aliquo interrogati, cuius vel originis, vel possessoris res sit: Ut cuius filius Ascanius? Aenae. Cuius liber? Ciceronis.

[Co to jest dopełniacz? To przypadek, którego używamy spytani przez kogoś, jaki jest początek lub właściciel danej rzeczy, np. "Czym synem był Askaniusz? Eneasza", "Czyja to książka? Cycerona".]