terminów gramatycznych online
elizja
Geneza: od łac. "elisio", grec. "elído" 'wytrącam'
- O formach gramatycznych. O końcowych spółgłoskach trybu bezokolicznego (F. Bentkowski): Rozp/1830
- Pierwsza część (O pronuncjacjej albo wymawianiu liter i sylab francuskich, O dyftongach francuskich, O apostrofach i akcentach): Duch/1699
- Słownik, tom II (D-G): Dor/1958–1969
Elizja. Zanik samogłoski lub sylaby w wygłosie przed nagłosem samogłoskowym, np. franc. l'affaire 'sprawa' wobec la maison 'dom'.
Cytaty
Âme, Duszá, ma swoj ártikuł la. Esprit, rozum, duch, ma ártikuł le. ále że te litery a, i e giną przed temi nástępującemi, to tedy się tylko pisze l'âme, l'esprit. i ták w inszych słowách ktore się záczynáją literą przez się brzmiącą. Najdują się jeszcze insze słowá, ktore elizją cierpią.
W niektórych jest jeszcze elizja, dla uniknienia przykréj wymowy, jak np. w słowach grze-bi-ę grzeb'-e, grz-e-ść zamiast grz-eb-ść.
Elizja ż I, lm D. -zji a. -zyj jęz. «opuszczenie w mowie lub piśmie wygłosowej samogłoski lub spółgłoski wyrazu przed samogłoską nagłosową następnego wyrazu; wyrzutnia»: Liczne elizje [...] w języku attyckim wywołane są także szybkim sposobem mówienia Ateńczyka. WITKOW. S. Trag. I, s. 8. <łc. elisio>.