tylna część języka

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• SkorM/1828
• Benni/1923
• Nitsch/1923

Inna postać Wisarga jest to znamie [...], które wyłącznie przed क् k' i ख् kh' kładzie się i tylną częścią języka wymawiać się powinno, gdy tym czasem znamie ( ः) przed प् p', फ् ph' i przed ustankiem (pauza) stoi, i podniebieniem wymawiać się winno.

Gdy wreszcie, trzymając wielki palec możliwie głęboko na podniebieniu miękkiem, wymówimy dźwięk n, t. j. tylnojęzykowe n, takie, jak w wyrazach bank (bank), punkt (punkt), zauważymy, iż podniebienie miękkie posuwa się naprzód, zbliżając się do tylnej części języka, a język na odwrót zbliża się do niego: powstaje zwarcie tych dwóch narządów, zamykające jamę ustną, i prąd powietrza przechodzi wyłącznie z jamy gardłowej do nosowej.

Wreszcie tył języka, znajdujący się pod miękkiem podniebieniem, odznacza się szorstką powierzchnią i ciągnie się aż do samej nagłośni. Niekiedy odróżnia się w tylnej części języka dwie części przedzielone małem zagłębieniem, noszącem nazw껜lepej jamy«.

[Spółgłoskę] Wargowo-zębową szczelinową dźwięczną znaczę przez v, dwuwargową przez w, tylnojęzykową bezdźwięczną przez χ, dźwięczną przez y; h używam w razach niepewnych co do umiejscowienia w krtani czy przy tylnej części języka, co do dźwięczności lub tylko słabości artykulacji; ṭ ḍ — alweolarne, l̥ — takież l bliskie ł; ŋ — tylnojęzykowe n.