terminów gramatycznych online
apostrof
Geneza: łac. apostrophus < gr. apóstrophos ‘odwrócony’
Apostrof. Znak graficzny w postaci przecinka nad wierszem.
Cytaty
Jakiż środek byłby najwłaściwszym ? Może apostrof (’), znak ostrzegający o wyrzuceniu głoski.
Moglibyśmy przeto użyć znamienia wyrzutni, apostrofu ('), i pisać z'ima, z'orze, z'iścić, bez'imienny.
Że pomieniony apostrof, czyli odcinek, wyrzutnik, tam tylko użytym być może, gdzie się trafia dwojakie znaczenie i wymawianie wyrazu, gdzie go samo odstąpienie przedimka nie czyni zbytecznym, i gdzie wreszcie ten przedimek, chociaż połączony z wyrazem, niedość czytelnika ostrzega.
W deklinacyi można używać apostrofu, jeśli to jest potrzebne dla zachowania oryginalnej pisowni, np. Rousseau’a, Percy ’ego i t. p.
Przy nazwiskach osób lub miejscowości, nie dających się deklinować, byłoby wskazanem dodawać imię osoby lub appelativum, albo końcówkę oddzielać apostrofem. N. p .: do Jana Jakóba Rousseau, do miasta Bordeaux, (poecie) Shakespeare’owi.
Obce imiona własne na i, y odmieniają się jak: Antoni, Pafnucy: Antoniego, Pafnucego, n. p. Garibaldi: Garibaldiego, Verdego; wszakże w niejasnych, t. j. takich, w których przez deklinacyę przymiotnikową polską utrudniłoby się wyrozumienie ich pochodzenia, należy przed końcówką dawać apostrof, n. p.: Morny’ego, Percy’ego, Caprivi’ego.