epoka prasłowiańska

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Nitsch/1923
• Rozw/1923

Znaczy to, że obok znamion czeskich mają one także cechy polskie, mianowicie: 1. akcent na zgłosce przedostatniej, 2. zupełny dziś brak iloczasu, 3. zwężenie samogłosek w zgłoskach zamkniętych spółgłoską dźwięczną [...], 4. wymowę dawnego ā jak o [...], wreszcie — cechy dawniejsze: 5. skracanie wszystkich zgłosek akcentowanych w epoce prasłowiańskiej, także pod tonacją akutową [...] i 6. zachowanie prasłow. ʒ [...].

Większa część kaszubsko-polskich długich istniała już pod koniec epoki prasłowiańskiej, różniąc się od krótkich nietylko iloczasem ale i osobną intonacją, przyczem na gruncie pralechickim przyłączyła się do tego i w ślad za tem różnica jakościowa.

Nawet co do starych oksytonów z długą rdzenną nie wiadomo, czy w n. acc. sg. ich długość przeciągła nie polega na analogicznem jej (t. j. przeciągłej) wprowadzeniu z casus obliqui, co prawda zapewne już w prasł. epoce.

Wszystko to wskazuje, że pod koniec epoki prasłow. w narzeczach, z których się rozwinęły późniejsze języki północno-zachodnie, jery były głoskami z gatunku t. zw. mieszanych (mixed) a, mianowicie ъ głoską może w rodzaju angielskiego u w but, przesuwającą się od u u a, zaś ь odpowiednią głoskę przednią, wahającą się między i—a.

Na podstawie tego możemy postać tych grup dla epoki prasł. oznaczyć w przybliżeniu.