Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

spółgłoska słaba

Język: polski
EJo 1999, 554 Definicja współczesna

Spółgłoski słabe. Spółgłoski wymawiane przy nieznacznym napięciu mięśni artykulacyjnych, stosunkowo niewielkim ciśnieniu supraglottalnym [...].

Cytaty

[...] Przez uderzenie na siebie nárzędzi mównych powstają spółgłoski chwilowe, które są albo słabemi, jeżeli nárzędziá mówne działają na siebie słabo: takiemi są: b, d, g, albo mocnemi, jeżeli narzędzia mówne działają na siebie mocno; takiemi są: p, t, k [...].

[…] Przemieniá się, jakkolwiek tylko wyjątkowo, spółgłoska słabá w mocną, przez wpływ nástępnéj mocnéj, […] albo na odwrót mocná w słabą […].

2.Drugi podział spółgłosek, podług natężenia głosu: [...].

Są to:

a) spółgłoski mocne (zwane także cichemi): t, p, f—s, t, c - k, ch — cz, sz.

Inne spółgłoski nie wymagają takiego natężenia głosu; dzielą się one na:

b) spółgłoski słabe (brzmiące): w, b — z, d, dz — g. h — dż, ż, dź, ź,

c) spółgłoski płynne: l, ł, m, n, ń, r, rz.