terminów gramatycznych online
końcówka nieokreślona
Cytaty
[...] Ślady postaci nieokreślonéj dochowały się do dziś dnia: 1. W tych przymiotnikach i zaimkach, które się kończą w rodz. męskim na spółgłoskę, a w rodz. nij. na o, jako to: rad-a-o, wart-a-o […]. 2. Przymiotników: winien, powinien używamy jako określników w rodz. nij. w postaci określonej (na e), ale jako orzeczniki (z wyraźną lub domyślną złączką jest) zachowały postać nieokreśloną (na o), osobliwie w wyrażeniu trzecio-osobowém, np. Gdy winne dziecię błąd swój uznaje, przebaczyć mu należy [...]. 3. W rodzaju męskim używamy niektórych przymiotników w postaci określonéj (na y), gdy są określnikami rzeczownika; w postaci zaś nieokreślonémi, gdy są orzecznikami, jako to: winny i winien [...]. 4. Następujące przymiotniki ze zmianą zakończenia zmieniają znaczenie: mocny jestem (mam siłę), mocen jestem (mam władzę) [...]. 5. W męskim rodzaju dochowały końcówkę nieokreśloną przymiotniki utworzone z imion na: ów, in, yn, np. Janów, Janowa [...]. 6. Nareszcie dochowały się odmiany rzeczownikowe: a). W 2im. p. liczebników złożonych z pół, np na rodzaj męski i nijaki: półtora (zamiast. półwtora) funta [...]. b). W wyrażeniach przysłówkowych, np. z polska [...]. c). W przysłówkach przymiotnych na o i e zakończonych, w których o jest rzeczownikową końcówką 4go p.; e zaś końcówką 7go p., np. daleko, pięknie.
Przysłówki zaś odpowiadające na pytanie jak? są dwojakie: […] drugie kończące się na e są pierwotnie 7mym p. z końcówką rzeczownikową czyli nieokreśloną, i wyrażały pierwotnie sposób, np. dobrze mówi, źle gospodaruje, pięknie wygląda.