Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

samogłoska nienosowa

Hasło w cytatach: nienosowa, nienosowa samogłoska
Język: polski
Dział: Fonetyka (współcześnie)
  • IV. Rozwój polskiej terminologii gramatycznej po Kopczyńskim: Kor/1961
  • Przypadkowanie zakonczenia ę: Mroz/1822
  • Rzeczownik słowny (pisanie): Mroz/1822

Cytaty

W Rzeczownikach nieżywotnych, które wszystkie kończą się na mię; imię, ramię, plemię i t. d. rozdzielamy końcową głoskę ę, na samogłoskę nienosową , i na spółgłoskę nosową ń.

Słowa jednozgłoskowe którym dodajemy nową przybierającą spółgłoskę są następujące:

a) Wszystkie Słowa zakończone na u, kuć, knuć, o-buć, pluć, psuć, snuć, suć, szczuć, truć, wy-zuć, żuć, i t. d, ku-j-e i t. d.

b) Słowa jednozgłoskowe zakończone na inną nienosową samogłoskę te jedynie, w których jedna tylko przed samogłoską znajduje się spółgłoska b, p, r, sz, w, w m, t, życ, dziać się, l, pi, si, wi i t. p. bi-j-e, pi-j-e i t. d. Wyjęte: mieć ma, dać da.

c) Przybierają także nową przybierającą spółgłoskę Słowa: kryć, gnić, śmiać się, grzać.

Początek rodzimej terminologii w fonetyce dał J. Mroziński.

Terminologia. Litera vocalis e — podręczna, consonans bilabialis — wargowa, labiodentalis — zębowa, dentalis — podniebienna, muta — odbita, spirans — nieodbita, liquida — płynna, oralis — nienosowa, nasalis — nosowa, fortis — mocna , lenis — słaba.