terminów gramatycznych online
prasłowiański
Język: polski
- Deklinacja I (Nominativus singularis ...., Nominativus pluralis ... Locativus dualis): Łoś III/1927
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Koniugacja: ŁośFl/1923
- Słownik, t. 4: P-Prożyszcze: SW/1900-1927
- Słownik, tom VI (P-Prę): Dor/1958–1969
Cytaty
Prasłowiański pierwotnie słowiański: Szczególny żywioł antropologiczny sprawił zróżniczkowanie ś. języków polskiego i czeskiego z prasłowiańskiego.
Zasadniczo e zachowuje się w całej Polsce jednako bez względu na pochodzenie od prasł. e ě ь ъ r̥' l̥'
Najdawniejszą jego odrębną cechą jest rozszczepienie się prasłow. ḷ’ na 'el || 'oł i utrzymanie się miękkości przed tem oł.
Formy te odpowiadają prasłowiańskim [...].
[...] To był pierwotnie czasownik na -nać, prasł. gъbnąti.
Mimochodem zwracam uwagę, że znikanie jerów lub ich wokalizacja pełna nie zależą od przycisku, p. niżej § 30. Sprawa intonacji łączy się najściślej z iloczasem i jest też tam (w następnych §§) przedstawiona. Tu zwracam tylko uwagę na pośrednie zachowanie dawnej różnicy (prasłow.) między akutem a cyrkumfleksem w zastępstwie nagłosowych or- ot- (ramię || rola), § 65, 7.
W Fl. najczęstszą jest końcówka -e z prasł. -ě bez względu na charakter poprzedzającej spółgłoski, a więc po spółgłosce tylnojęzykowej: w człowiece 36, 7 [...].
Prasłowiański [...] jęz. «dotyczący Prasłowian, przedhistorycznych przodków dzisiejszych Słowian, zwłaszcza: należący do Prasłowian, używany przez nich».