terminów gramatycznych online
imię pospolite
Appellativum (imię pospolite, nazwa pospolita). Wyrażenie rzeczownikowe nadające się do pełnienia funkcji predykatywnej, czyli takie, za pomocą którego można orzekać coś o dowolnym przedmiocie należącym do jego zakresu. A. są zatem nazwy mające zarówno denotację, jak i konotację, np. dom, wyspa, miasto, filozof, poeta, uczony, prezes. A. należą do jednego z dwóch podzbiorów, jakie się wyróżnia w obrębie kategorii rzeczownika. Drugim są imiona (nazwy) własne [...].
Cytaty
Roma cuius qualitatis? propriae. Quia unius nomen est. Quid est nomen proprium? Quod uni tantum conuenit, własne imię. Magister cuius qualitatis? Appellativae. Quia est nomen multorum. Quid est nomen appellativum? Quod multis commune est, pospolite imię.
Imię istotné dzieli się ná Własné i Pospolité. po Fr: Propre et Appellatif.
Ártykuł determinowány przekłáda wszytkim imiónóm pospolitym, wyjąwszy owo, co Loicy zowią Individuum vagum : to jest, iż lubo jest imię pospolité, ále nie wiedzieć którą rzecz znáczącé. náp. jedęn Król, niektóry Pan [...]. Takim tedy przekłada sie ártykuł niedeterminowány.