terminów gramatycznych online
palatalność
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Słowniczek: Gaert/1927
- Słownik, t. 4: P-Prożyszcze: SW/1900-1927
- Słownik, tom VI (P-Prę): Dor/1958–1969
Cytaty
Palatalność, i, blm. rz. od Palatalny.
Dalej: żadna z gwar polskich (prócz wystawionych na wielki wpływ niemiecki) nie zna zaniku palatalności ń przed spółgłoskami, natomiast suwalskie słonce, skoncy [...] łączą się bezpośrednio z ruskiemi; tak samo ma się rzecz z tamtejszem, i dość daleko na południe ciągnącem się, r zain. poi. ř [...], a także z nierozłącznością śe od czasownika, z jedynemi w Polsce grupami [...].
[Spółgłoski] Wargowe palatalne wyodrębniają palatalność w całej północnej Polsce w osobny element spirantyczny, rzadko kiedy same ją przytem zupełnie tracąc.
Jak już zaznaczono, w polskiem jak w ogóle lechickiem mocne jer występuje w postaci e, z zasadniczem zachowaniem różnicy palatalności poprzedzającej spółgłoski); słabe znika w zasadzie bezwzględnie, wskutek czego powstawały, zwłaszcza w nagłosie, niewygodne nieraz grupy spółgłoskowe.
Palatalność, p. spółgłoski.
Palatalność ż V blm jęz. rzecz. od palatalny: Palatalnością synchroniczną nazywamy taką palatalność, przy jakiej czas trwania ruchu podstawowego dla artykulacji danej głoski odpowiada dokładnie — momentem początkowym i końcowym — czasowi trwania ruchu wzniesienia języka ku podniebieniu twardemu. DOR. Gram. I, 47. // SW.