terminów gramatycznych online
koniugacyjny
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Słownik, tom I. część I. (A-F): L/1807–1814
- Słownik, tom III (H-K): Dor/1958–1969
Cytaty
CZASOWNY, a, e, od czasowania czyli koniugacyi, koniugacyjny, mogący bydź czasowanym [...]; Kpcz. Gr. 1, 157. Czasowne słowo, Słowo per excell., Czasownik, verbum, część mowy, podpadająca czasowaniu czyli koniugacyi, [...].
Czasowny koniugacyjny, podlegający czasowaniu: Słowo czasowne (= czasownik). Formy czasowne. Mał. (= czasownikowe).
§ 10. Inne zjawiska samogłoskowe. Ściągnięcia przedstawiają się rozmaicie, zależnie od epoki i dialektu. [...] Niektóre konjugacyjne omówione są niżej, np. båć śę (§ 17); w deklinacji często widać działanie analogji [...].
Koniugacyjny przym. od koniugacja (w przykładach w zn. 2): Zespół omówionych form strony, osoby, czasu, rodzaju, trybu i liczby składa się na całość form koniugacyjnych. DOR. Gram. I, 241. Ten sam czasownik może mieć w swym systemie koniugacyjnym formy rdzenne i formy rozwinięte. Polonist. 5, 1946, s. 44. // SW.