Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

słowo wyraz

Język: polski
EJO 1999, 541 Definicja współczesna

Synonim wyrazu.

Cytaty

De W et V. [...] Similiter in fine dictionis vel sillabe cum vocali tamen precedenti consillabicum, ut moẅ id est dic, sl'ow id est verborum, zoẅ id est voca.

[Podobnie na końcu wyrazu lub zgłoski, współbrzmiące z poprzedzającą samogłoską, jak moẅ tj. dic, sl'ow tj. verborum, zoẅ tj. voca, s. 110.]

[...] ą przékreszone, gdy mowię wziął, łaską, ręką, száblą [...] ę przékreszone w słowach, więc, będę, stoję, idę.

[...] z punctikiem nad ż w słowie zaddżyło się i temu podobnych.

To najwiętszè ich stáránie było, áby język swój własny, álbo ráczéj słowá wszystkié jáko je właśnie wymawiáli, literámi álbo piórem tákże właśnie wyrażáli.

Przy tych Orthográphiách zdáło sie nie od rzeczy położyć kilká deriwáciy, áby sie tym łácniéj obaczyć mogło, jáko któré słowo pisáć, to jest, áby w pisániu záwsze było baczenié ná primitivum onégo słowá. Cudzè przygody. Ztądże, cudzèmi przygodámi, cudzèmi spráwámi, przez è nie przez ypsylon.

Przez termin rozumięm káżdą dikcją. Polacy to pospolicie zowią słowęm; jednák ja raczej muszę záżyć imięnia terminu niż słowá, gdyż tu słowo będzie miáło osobliwé znáczęnié, bedąc jedną częścią między inszymi mowę postánáwiájącymi. Termin záś jest imię pospolité, wszytkim częścióm mowy ták służącé, że się káżda może názwáć terminęm.

Zdanie zatem jest to myśl wypowiedziana słowami.