terminów gramatycznych online
końcówka rzeczownikowa
Język: polski
Cytaty
Rozróżnić przecież należy końcówkę rzeczownikową -em od przymiotnikowéj -ym (-im).
[...] Końcówki rzeczowników, mianowicie w 1, 4 i 5. przypadku liczby mnogiéj, zależą także od ich znaczenia; pod tym względem dzielą się rzeczowniki na osobowo-męskie i rzeczowe: [...] do rzeczowych zaś należą tylko imiona zbiorowe ludzi (np. naród, lud), imiona niewiast (np. kobieta, pani, matka, panna), imiona źwierząt jakiego bądź rodzaju (np. koń, wilk, klacz, cielę), i imiona wszystkich rzeczy zmysłowych i myślnych [...].
[...] Imiona żon utworzone z narostkiem owa, nie mogą do téj formy należeć, ponieważ ich końcówki byłyby w niektórych przypadkach podobne do końcówek męskich: odmieniając, np. królowa jak głowa, byłoby w 3. p. głowie, królowie, w 2. p. l. m. głów, a zatém: królów, muszą się przeto odmieniać jak przymiotniki. Jednakże uważanie tych przymiotników za rzeczowniki jest przyczyną, że w niektórych przypadkach także rzeczownikowe końcówki im dodajemy: 4. p. królowę [...].
[…] Wszystkie te rzeczowniki o tyle są mięszane, jiż w nárzędniku liczby pojedyńczéj mają końcówkę rzeczownikową na em, którego e jednakże w jimionach męzkich nie jest spójką […], lecz náleży do temátu […].
W końcówce przymiotnikowéj: ski, przysłówkowéj na: sko i rzeczownikowych skość, stwo, nigdy nie okazuje się: z.
[...] na Spiżu [...] następuje zbliżenie, a nawet pomięszanie, końcówki rzeczownikowej i zaimkowej, dopełniacza i miejscownika, przez co powstają formy gen. tyk bratuk, nawet loc. pši statkuk.